Wprowadzenie do Intensywnej Krótkoterminowej Psychoterapii Psychodynamicznej

Wprowadzenie do ISTDP – Program:

Podczas kursu uczestnicy zapoznają się z teorią i praktyką ISTDP.

Tematyka kursu:

• Co leczymy w psychoterapii? Wprowadzenie do myślenia klinicznego w trakcie prowadzenia sesji.
• Rozróżnianie zgłoszeń psychologicznych od niepsychologicznych
• Struktura pierwszych sesji mająca na celu zbudowanie nieświadomego i świadomego sojuszu pracy oraz intensywność i efektywność kolejnych sesji.
• Rozpoznawanie mechanizmów obronnych utrudniających ustalenie konstruktywnego celu psychoterapii
• Rozróżnianie sposobów rozładowywania lęku u pacjenta w trakcie sesji. Kiedy zająć się lękiem u pacjenta i jak go uregulować tak by zbyt wysoki poziom lęku nie
• Praca z pacjentem unikającym zaangażowania się w psychologiczne tematy na pierwszej lub kolejnych sesjach. Praca z pacjentem nie zgłaszającym psychologicznego problemu (np. informującym, że został wysłany na psychoterapię, że inni uważają, że ma problem i powinien uczestniczyć w psychoterapii)
• Budowanie pozytywnego celu w psychoterapii oraz motywacji do zmierzenia się z psychologicznymi problemami.
• Praca z charakterologicznymi mechanizmami obronnymi (czyli takim, w których pacjent ma taki stosunek do siebie jak mieli jego rodzice np. zaniedbuje się, dewaluuje siebie, opuszcza, pomija ważne potrzeby)
• Praca z represyjnymi mechanizmami obronnymi (płaczliwość, atak na Ja, depresyjność). Sposoby interweniowania pomagające pacjentowi już na sesji podnosić się z represyjnego ich działania
• Praca z projekcją i rozszczepieniem w relacji terapeutycznej oraz w życiu pacjenta.
• Integracja modelu ISTDP z techniką mentalizacji, pracy z ciałem, Gestalt, poznawczo-behawioralnym i psychodynamicznym. Zrozumienie kiedy praca na poziomie doświadczeniowym jest nie wystarczająca i wymaga pracy poznawczej, mentalizacyjnej i na odwrót: kiedy mentalizacja i praca poznawcza staje się obronnym funkcjonowaniem wobec doświadczenia emocjonalnego.
• Praca w relacji Pacjent-Terapeuta w momencie rozpoznania, gdy pacjent unika kontaktu emocjonalnego z terapeutą co w konsekwencji utrudnia jego głębsze i intensywniejsze przepracowanie swoich psychologicznych problemów.
• Praca z pacjentem impulsywnym, rozgrywającym, sposoby interweniowania oraz przywoływania ram terapii.
• Tworzenie interwencji pokazujących jak niewyrażone uczucia i potrzeby budzą w pacjencie napięcie a następnie uruchamiają specyficzne dla niego mechanizmy obronne.
• Pokazywanie pacjentowi jak jego sposób wchodzenia w relację z terapeutą (mechanizmy obronne, unikanie kontaktu, opozycyjność itp.) jest odzwierciedleniem jego trudności w aktualnych relacjach w życiu i wiąże się z tym, jak pacjent musiał poradzić sobie z deficytową czy też traumatyzującą relacją z opiekunami.